Tesadüfen yaşıyoruz… Yarınları bilmeden, kaygı duymadan planlar yaparak; ama bazen kötü sürprizlerle karşılaşarak, o planları hayata geçiremeden…
***
En sevdiklerinden birini kaybetmeden acısını anlamazmış insan. Babamı kaybettiğimde de, bunu çok iyi anladım. İnsanın içini önce büyük bir hüzün kaplıyor. Sonrasında ise burukluk… Yarınlarda her ne kadar eğlenip mutlu olsak da, o güzel anılar, geride bıraktıklarımız aklıma geldiğinde hem mutlu olacağım, hem de hüzünleneceğim.
***
Hayat, anı yaşamaktan ibarettir. Hiçbir şeyi ertelemeden yaşamalıyız. Biliyoruz ki, ölüm yaşamın en büyük değişmeyen tek gerçeğidir. Artık sevdiklerini en güzel hatıralarında yaşatırsın. Çok sevdiğim, özlemi her gün artan hayat dolu, kalbi sevgiyle kaplı babam da, artık en güzel hatıralarımda…
***
Hep söylerim; nasıl istersek öyle yaşayalım. An da kalalım, anı yaşayalım. Yaşamın bize dayattıkları, bizi kendimiz olmaktan uzaklaştırmaktadır. Her yaşadığımızın, yaşamın bize öğretisi olduğunu unutmamak gerekir. Yoksa bilmeden, farkında olmadan yaşamaya, ya da yaşadığımızı sanmaya devam ederiz.
***
Babamın ani vefatının şokunu ilk günlerde üzerimden atamadım. Biliyorum ki, hayatın içerisinde bu gibi acı durumlar, tecrübeler bir gün yaşanacaktı ve benim yaşamımda da karşıma çıkmış oldu. Kimisinin erken, kimisinin geç… Herkes yaşamının bu gibi sınavlarını farklı senaryolarla yaşayıp, farklı tecrübeler edinmeye devam ediyor.
***
Duygularımın bir kısmını birkaç satırla dile getirdiğim gibi, yazımın başlığındaki, “Tesadüfen yaşıyoruz” kısmını da biraz açmak istiyorum. Bir anda fenalaşan ve akabinde ambulansla Sarıyer’den Çayırbaşı’ndaki Hamidiye Etfal Hastanesi’ne götürülen babam, bilinci tam yerinde değilken acilden o haliyle kaçıyor. Tabi, biz haberi alır almaz o sırada hastaneye doğru yol almıştık. Ama acilden kaçtığı kısmını bilmeyerek… Hastanenin hastalara ilgisizliği daha buralardan başlıyor. Ve bilinci tam yerinde olmayan babam, hastaneden o haliyle çıktıktan kısa bir süre sonra bilinci kapanarak yere düşüyor. Çevredeki duyarlı insanlarımız durumu hemen hastaneye bildirerek, babamın sedyeyle hastaneye taşınmasına yardımcı oluyor. O sırada ablam, ilerleyen dakikalarda ise ben geliyorum. Acil doktoruna beyin tomografisi çekmesini teyzem söylüyor. Yani onların aklına bile gelmiyor. Ve neyse ki beyinde bir şey çıkmıyor. Daha sonra yapılan kan tahlillerinin sonucu ise 3 saat sonra bildiriliyor. Bilinci kapalı olarak yatan babama 3 saat sonra dahiliye doktoru geliyor. Kırmızı alanda olması gerekirken, normal hastaymış gibi babamı sarı alanda yatırıp, hiçbir cihaza bağlamadan saatlerce o haliyle yatırdılar. Sürekli tansiyonuna bakılması gerekirken, tansiyonuna bile bakmadılar. Oturdukları bölümde bol bol sohbet ettiler. Bir de üstüne rahatça, 2-3 gün yoğun bakımda yatıp çıkar, denilince, haliyle karşımızdaki manav değil doktor olunca içimiz rahatladı.
***
Devamında bilinci kapalı olarak yatan babama iki serum veriliyor. Üçüncüsünden sonra ise hemşireler tarafından bilincinin açılacağı söyleniyor. Haliyle insanın içi daha da rahatlıyor. O sırada ise hastanelerde, hani bize yoğun bakımların asla tamamen dolmadığı söyleniliyordu ya, koronavirüs vakaları 20 binin altına inmişken bile yoğun bakımlarda yer olmadığını öğreniyoruz. Ancak bulmak için de çaba harcadıklarını söylediler. Ayrıca bana babamın durumunun ölümcül olduğunu da hiçbir şekilde söylemediler.
***
6-7 saat kadar acilde bekledik. O süreç içerisinde acilde bulunan doktor bana yoğun bakımda yer bulacaklarını ve merak etmemem gerektiğini söylemişti. Gece 1’e doğru Gaziosmanpaşa Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin yoğun bakımında yer bulunduğu söylendi. Ambulans gelir gelmez, babamın hastaneye götürüleceği ve ambulansın da en geç yarım saat içinde geleceği belirtildi. Ancak ambulans iki saat sonra gelebildi. Gelen ambulansta Cihangir’in girişinde bulunan Taksim ilk yardıma gidileceğini söyledi. Ben Gaziosmanpaşa olduğunu tekrar etsem de, kendilerine gelen bilginin öyle olduğunu söylediler. Sağlık çalışanlarının işine karışmak istemedim. Bu süreç zarfında yine babamın durumunun ölümcül olduğundan haberim yok. Yani tüm sağlık çalışanları, acildeki doktora benzeyen arkadaş oldukça rahat…
***
Çayırbaşı’ndaki otel görünümlü, içinde doktor önlüklü bulunan kişilerin olduğu yerden çıktık. Elbette o hastanede iyi doktorlar da vardır; ama bir türlü denk gelemedim. Artık şansa… Neyse, ambulansla Cihangir’in girişindeki Taksim ilk yardıma geldik. Sedyeyle bilinci kapalı halde yoğun bakıma indirilen babam, tekrar ambulansa geri getirildi. Ambulanstaki görevliler hastane bilgisini benim söylememe rağmen yanlış anladıklarını ve babamı Gaziosmanpaşa’daki Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne götüreceklerini söylediler. Bu arada hala babamın durumunun ölümcül olduğunu bilmiyordum. Yaşanan bu gelişmelere sabrettim!
***
Ve Gaziosmanpaşa’da babam sabah beş gibi yoğun bakıma alındı. Bir saat sonra ise yoğun bakım doktoru benimle görüşmeye geldi. Bilinci kapalı olan babama, “Neden oksijen tüpü takılmadı” diye sitem edercesine bir söylemde bulundu. Ben de, “Doktorun ben olmadığımı, sonuçta bu durumda ne yapılması gerektiğini bilemediğimi” ifade ettim. Sonucunda ise üre değerinin çok yüksek olduğu, en iyi müdahalelerin yapıldığı; ama her şeye hazırlıklı olmam gerektiği söylendi.
***
Hastaneye gelirken böyle bir manzarayla, böyle bir bilgiyle karşılaşacağım aklımın en ufak köşesinden bile geçmemişti. Ve 8 saat yoğun bakımda kalan babam, fiziki olarak aramızdan ayrıldı. Bizim için ani ve zor bir veda oldu. Ve de biraz erken…
***
Yaşadığım bu şokun acısını yaşarken de, kafamda birçok sorular oluşmaya başladı. Aşı karşıtı olmayan ve iki doz biontech aşısını yaptıran ben, acaba üçüncü dozunu olduktan yirmi küsür gün sonra hayatını kaybeden babamı aşının yan etkisinden mi kaybettim diye sorgulamıyor değilim!
***
Ayrıca, sağlıkta devrim lafının yalan olduğuna, bu otel görünümlü içi boş hastaneler sayesinde bir kez daha şahit oldum. Kendini bilmez bazı insanlar yine, “Ya otel gibi hastane, size hiçbir şekilde yaranılamıyor” gibi söylemlerde bulunacak. Hayatını bilmeden sadece gösteriş meraklısı olarak yaşayan bu gibi insanlara da tek cevabım, “Yaşamadan, ne yaşayacağınızı bilemezsiniz.”Kimsenin başına böyle bir durumun gelmesini istemem; ama sadece hayatını bilinçsiz bir şekilde yaşayarak gösterişe önem verenler belki bir gün anlarlar…
***
Çayırbaşı’ndaki otel görünümlü hastane, artık kronik bir sorun haline gelmiştir. Babamı ihmalkarlıktan kaybettim mi, kaybetmedim mi bilemiyorum; ama o haldeki bir hastaya gerekli müdahalelerin yapılmadığını öğrendim. İşini bilmeyen doktorcuklarla maalesef “TESADÜFEN YAŞIYORUZ” ve bu da, sağlık sisteminin esas yüzünü göstermektedir. İyi doktorları bulmak, artık şansa kaldı. Yani ülkemizin her bir yanı gibi sağlık sistemi de, iflasın eşiğine gelmiştir. Buradan Sağlık Bakanlığı’na çağrımdır: Çayırbaşı’ndaki Hamidiye Etfal Hastanesi ile ilgili açıldığı günden bu yana birçok şikayet aldık ve son olarak da, bizzat en büyük problemi kendim yaşadım. Bu hastanede büyük oranda doktor sorunu, disiplin sorunu vardır. Birçok insan büyük sorunlar yaşamaktadır. Sadece kan tahlillerine bakıp, iki yaraya pansuman yapılmayladoktor olunuyorsa, bu ülkede doktordan geçilmez. Ya işin ehli olan, daha önce İsmail Akgün Devlet Hastanesi’ndeki gibi tecrübeli doktorlara insanları emanet edin. Ya da buraya hastane demeyin! Hayatta her şeyin telafisi var; ama canın telafisi yok. Herkes bir gün yaşattığını yaşar.
***
Sağlığınıza çok dikkat edin. Anı yaşayın, sevdiklerinizle olduğunuz anların tadını çıkarın. Yarın ne getirir bilemezsiniz. Tesadüfen yaşar hale geldiğimiz ülkemizde…
